Vrijdagmiddag sloot ik op werk mijn computer af om nog even snel langs de Albert Heijn te gaan voor twee zakken ‘chips voor onderweg’, bagage die niet vergeten mag worden! In de winkel kom ik Fenna tegen die ook de laatste boodschappen doet en nog een ingewikkelde auto moet ophalen. Eenmaal thuis beseffen Jelle en ik dat er geen avondeten in huis is, maar gelukkig weet ik dat Merel en Niek nog de boodschappen voor de hele groep gaan doen, dus ik kan nog gauw even vragen of ze eten voor ons meenemen. Het is een paar uur voor de repetitie en iedereen is druk met de laatste voorbereidingen.
En dan is het eindelijk zover. Om stipt 20:00 uur (Jelle is streng voor ons) roept Jelle dat we gaan beginnen met onze laatste repetitie voor Rijsbergen. Er wordt keihard gewerkt en gelukkig kunnen we goed horen dat iedereen de afgelopen week hard heeft geoefend op alle teksten. De woorden ‘will’ en ‘ would’ worden nog een paar keer omgedraaid in ons eerste nummer, maar de meeste tekst zit er in. Na de pauze nemen we nog één keer alle liedjes door en Jelle kijkt tevreden. We hebben in een super druk jaar met een kerstproject, vele missen, een bruiloft en een hele berg nieuwe leden alles uit het koor geperst wat er voor nu in zit. Op naar Rijsbergen!
Hedi is bij ons in de auto ingedeeld en wordt ingewijd in de tradities van Rijsbergen. Traditie 1: chips in de auto, veel chips. Op de valreep hebben we Marieke, één van de moeders van onze jongste drie aanwinsten nog heel lief aan kunnen kijken, dus Claudeth, Susan en Minke gaan tegen de planning in ook al op vrijdagavond mee naar Rijsbergen. Jeej!
We komen aan bij de sla- en prei-boer waar we mogen overnachten in de schuur. De eerste slechte grap is al gemaakt door Merel; “welkom in Preisbergen”. Gekleed in onze mooiste pyjama’s doen we nog wat spelletjes en dan gaan we redelijk op tijd slapen, want morgen moeten we vroeg optreden. Het vredige gezoem van de koelkast verandert met het uur meer en meer in een gruwelijk geronk, dus enigszins suf beginnen we de ochtend. Gelukkig staan Sophie en Hedi klaar om ons te wekken met een fantastische ochtenddans.
Bij de kerk ontmoeten we de leden die op zaterdagochtend in alle vroegte vanuit Nijmegen vertrokken zijn en dan gaan we inzingen. Iedereen heeft zijn mooiste kleren (of de mooiste kleren van Niek) aangetrokken en de eerste kriebels beginnen nu toch wel echt te komen, want we mogen bijna!
Het festival wordt geopend door super hippe jonge meiden die een prachtige dans voor ons neerzetten, we zouden bijna onze zenuwen vergeten. Dan is het na het eerste koor ‘Tutti’ toch echt onze beurt. Na een jaar lang keihard werken mogen we nu genieten van wat we samen met Jelle hebben geleerd, en wat gaat het goed! We genieten enorm van ons optreden en hebben volgens ons precies kunnen laten zien wat we het afgelopen jaar hebben geleerd. Trots en blij verlaten we het podium. Nu kunnen we lekker gaan genieten van alle andere koren. Wat is het leuk om zoveel verschillende groepen te zien, elk met hun eigen identiteit en repertoire. Wat is het toch mooi dat er zoveel mensen zijn met deze mooie hobby!
‘s Middags zetten de jonge en fitte leden van ons koor (ik hoor daar zelf niet bij) zich volop in bij de sportactiviteit. En met succes. Tijdens het feest horen we dat ze de winnaar zijn en dus een mooie beker hebben gewonnen! Preisbergen krijgt ineens een andere betekenis.
Na een avond vol met gefeest, gedans en ren-spelletjes buiten, waarbij Niek en Jelle toch wel de meest fanatieke renners bleken, gaan we de tweede nacht in. Na zo’n prachtige en intensieve dag verandert het koelkast monster toch weer in een vredig gezoem en de meesten slapen heerlijk.
Na de mis zondag plunderen we voor de tweede keer dit weekend de lokale Plus door bergen broodjes, snoepjes, komkommers en aardbeien in te slaan. We eten onze voedselberg heerlijk in het zonnetje samen op. Daarna luisteren we vol bewondering naar de laatste paar koren, wat zijn ze allemaal goed! Dan is het moment waar we allemaal heel benieuwd naar zijn; de prijsuitreiking.
En wat er dan gebeurt hadden we allemaal een paar weken geleden niet verwacht. We wisten natuurlijk dat het zaterdag goed gegaan was, en we waren heel tevreden. Maar man wat hebben wij hard gejuicht en geschreeuwd toen we hoorden dat we gewoon de 1e prijs hebben gewonnen. We mogen ons een jaar lang kampioen van Nederland noemen! Wat zijn we trots op onze jonge nieuwe dirigent Jelle die dit allemaal met ons voor elkaar gekregen heeft. En dan heb ik ook nog samen met mijn kersverse man Jelle de compositieprijs gewonnen :). Een mooie bevestiging van ons huwelijk dat net twee weken oud is.
En dan is het ineens maandag. Wat is het allemaal snel gegaan. We hebben zondagavond nog heerlijk frietjes gegeten in ‘De Kelder’ en vol trots naar ons optreden geluisterd. Maar voor ik het wist was het alweer voorbij. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Foto’s met een heleboel prijzen erop! Was ‘Preisbergen’ misschien toch nog niet zo’n hele slechte grap.
Door: Dianne
